ignosco

[38] ī-gnōsco, nōvī, nōtum, ere (in u. gnosco = nosco), etw. nicht kennen wollen, nachsehen, verzeihen, jmd. begnadigen, m. Dat. rei od. pers., Cethegi adulescentiae, Sall.: haesitationi meae, Cic.: vitiis, Hor.: tibi ignosco, Nep.: ignoscite matri, Ov.: orat, ut sibi ignosceret, Caes.: m. Acc. rei, klass. nur m. allgem. Acc., wie hoc, Cic.: pleraque, Vell.: omnia sibi, Vell.: peccatum, Plaut.: factum istuc, Ter.: ignota peccata, Auct. b. Afr.: dementia ignoscenda (verzeihlich), Verg.: u. so causa ignoscenda, Gell.: sed ea (culpa) quin sit ignoscenda, Ter.: m. folg. si oder quod (daß), ignoscite, si etc., Cic.: mihi ignoscas, quod etc., Cic.: absol., acceptā iniuriā ignoscere quam persequi malebant, Sall.: ignoscendi ratio, das Verzeihen, Cic.: ignoscendo populi Romani magnitudinem auxisse, Sall. fr. – / Partic. Fut. act. ignoturus, Cato origg. 5, 10 u. Cic. Cato fr. 15 M. (beide bei Prisc. 10, 18). Spart. Pesc. 4, 5: ignosciturus, Piso fr. bei Prisc. 10, 18. Ambros. de Noë 13, 47. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 3, 587 u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 333.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 38.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: