improbātus , a, um, PAdi. (improbo), verworfen, verrufen, libri improbatae lectionis, verbotene B., Ulp. ... ... auctores impr., Sen. de tranqu. anim. 9, 6: libris illectus improbatusve, Apul. flor. 18. p. 29, 14 Kr.: improbatissimus homo, Gell. 18, 3 lemm.
improbātor , ōris, m. (improbo), der Mißbilliger, Verwerfer ( ... ... probator), malorum, Apul. de deo Socr. 16. Tert. de patient. 5: improbatores tui (Genet.), Augustin. op. imperf. c. Iulian. 1, 52 ...
improbātio , ōnis, f. (improbo), die Mißbilligung, Verwerfung (Ggstz. probatio, approbatio), ista omnis, Cic.: testium, Cornif. rhet.: improbatione hominis uti, Cic.
probātor , ōris, m. (probo), der etw. gutheißt ... ... Gutheißer, Billiger, facti, Cic.: ingenii, Ov.: Ggstz., malorum improbator, bonorum probator, Apul. de deo Socr. 16.
... umstoßen, Cic.: mores alcis, Ov.: qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. fr.: m. dopp. Acc., alqm testem (als ... ... , non odit, Sen. de ira 1, 16, 7. – PAdi. improbātus, s. bes.
2. liber , brī, m. ( zu λέπω, ich ... ... animae docet, Flor.: is liber, quem de rebus rusticis scripsi, Cic.: libri improbatae lectionis, verbotene, Ulp. dig.: libri (Handschriften) minus accurate scripti ...
probātio , ōnis, f. (probo), I) das für tüchtig ... ... . 17; II. Verr. 1. § 142 u. 143: probatio aut improbatio locatoris, Labeo dig. 19, 2, 60. § 3. – dah. ...
improbitās , ātis, f. (improbus), die moralische Schlechtigkeit, Unredlichkeit, absol., Cic. u.a.: alicuius, Cic.: cordis humani, Plin.: Plur., ... ... Cic.: alitum, muscae, Plin. – / Plin. 15, 52 jetzt improbatis.