improvidus

[117] im-prōvidus, a, um (in u. providus), I) etwas nicht ahnend, einer Sache sich nicht versehend, absol., improvida pectora, Verg.: improvidos incautosque hostes opprimere, Liv. – m. Genet., impr. futuri certaminis, Liv.: impr. huius mali, Plin. – II) prägn., achtlos, arglos, unbesorgt, unbekümmert, unvorsichtig, a) v. Pers.: α) absol.: impr. et creduli senes, Cic.: impr. et neglegentes duces, Cic.: improvidas hominum mentes occupare, Cic. – β) m. Genet., impr. futuri, Tac.: impr. consilii, Tac. – γ) mit Infin., Sil. 4, 284. – b) übtr., v. Lebl.: impr. aetas (puerorum), Cic.: quae (tela) et ipsa caeca et improvida feruntur, blindlings u. unbekümmert (wohin sie fliegen), Plin. ep. 4, 22, 5.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 117.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: