inculcātē , Adv. (inculcatus v. inculco), dringend, nachdrücklich, inculcatius commendare, Augustin. serm. 162, 2.
inculcātor , ōris, m. (inculco), I) der Niedertreter, diaboli, Tert. adv. gnost. 6. – II) der Einschärfer, rationis, Cassiod. var. 12, 1, 5.
inculcātio , ōnis, f. (inculco), das Einprägen, Tert. apol. 39.
complēmentum , ī, n. (compleo), das Ausfüllungsmittel, Ergänzungsmittel, übtr., inculcata reperias inania quaedam verba quasi complementa numerorum, Cic. or. 230: quod (maiestatis crimen) tum omnium accusationum c. erat, was damals jeder A. erst den Nachdruck ...
... Wunde von einem Hundebisse), Plin.: farcimina comminutis inculcata pulmonibus, Arnob.: conciclā inculcatus pullus, Apic. – 2) insbes., in die Rede ... ... , Cic.: inania verba, Cic. – prägn., ἀρχέτυπον crebris locis inculcatum mit Zusätzen bereichert, Cic. ad Att. 16, ...