incūsātio , ōnis, f. (incuso), die Beschuldigung, Cic. de or. 3, 106. Donat. Ter. Andr. 5, 4, 7 u. Phorm. 2, 3, 12.
incūsātor , ōris, m. (incuso), der Ankläger, Cod. Iust. 12, 36, 18. § 8.
incūsātīvus , a, um (incuso), anklagend, als gramm. t. t., subst. incūsātīvus, ī, m. (sc. casus), der Akkusativ, Diom. 314, 16.
nex , necis, f. (νέκ-υς, νεκ- ... ... ., parare, Liv., patrare, Ov.: neci dare, Verg. u. Ov.: incusatos proscriptioni et neci dare, Spart. Sever.: neci dedere od. demittere ...
alter , tera, terum, Genet. alterīus (im Verse auch ... ... ), qui alteri exitium parat, eum scire oportet etc., Enn. fr.: qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet, Plaut.: qui nihil alterius causā facit, ...
cupīdo , inis, f., selten u. nur bei Dichtern, zB ... ... für das spez. Habsucht, Geldgier, c. sordidus, Hor.: Narcissum incusat cupidinis ac rapinarum, Tac. – d) das ehrsüchtige Streben, ...
in-cūso , āvī, ātum, āre (in u. causa), ... ... folg. indir. Fragesatz, Verg. Aen. 11, 471. – Partic. Perf. incūsātus, zum Vorwurfe gemacht, zur Last gelegt, Colum. u. Plin. ...