infatuo

[229] īn-fatuo, āvī, ātum, āre (in u. fatuus), I) betören, alqm, Cic. Flacc. 47. Sen. suas. 2, 23: alqm mercede publicā, Cic. Phil. 3, 22: alqm verbis, Auct. b. Afr. 16, 1: infatuatur amoribus mulierum, Hieron. epist. 125, 1: v. abstr. Subjj., pro sua quemque portione adulatio infatuat, Sen. ep. 59, 13: m. abstr. Objj., consilium alcis, Vulg. 2. regg. 15, 31. – II) übtr.: infatuatum sal, geschmackloses, Hieron. epist. 2, 6.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 229.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: