inflammatio

[245] īnflammātio, ōnis, f. (inflammo), I) das In-Brand-Setzen, a) das Anzünden, die Brandlegung, -stiftung, der Brand, portarum, Nazar. pan. 21, 2: inferre inflammationem tectis, die Brandfackel in die H. tragen, Cic. de har. resp. 3: im Bilde, Caesaris furor imperium quodam quasi diluvio et inflammatione corripuit, Flor. 4, 2, 3. – übtr., animorum, die flammende Begeisterung (der Dichter), Cic. de or. 2, 194. – b) die Beleuchtung, solis, Chalcid. Tim. 87. – II) als mediz. t. t. = die Entzündung, oculorum, Cels.: aurium, Plin.: aurium inflammationes doloresque, Cels.: inflammationem excitare, Cels.: inflammationem levare, Cels.: inflammationes discutere, Plin.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 245.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: