Ingenuos , s. in-genuus /.
ingenuōsus , a, um, s. ingeniōsus /.
dis-perdo , didī, ditum, ere, zugrunde richten, verderben, ... ... verhunzen, Plin. ep. – mit persönl. Objj., lenonem, Plaut.: tot ingenuos, matres familias, cives Romanos occīdit, arripuit, disperdidit, Vatin. in Cic ...
clāmo , āvi, ātum, āre (vgl. calare, clarus), ... ... Dareum adhuc regem, Curt.: alqm furem, Hor.: se deum, Prop.: alqos ingenuos honestosque, Petr.: cotidie felices mortuos, Ps. Quint. decl.: im Passiv ...
1. nāsus , ī, m. (zu naris), die ... ... Liv.: naso auribusque decisis, Liv.: cum aures illi nasumque abscīdisset, Sen.: pueros ingenuos Arimini sine oculis ac naso natos, Liv.: nasus ita locatus est, ut ...
a-scendo , scendī, scēnsum, ere (ad u. scando), ... ... in id evecti, super quod ascendi non potest, Vell.: asc. et super ingenuos et super nobiles, Tac.: supra praeturas et tribunatus et consulatus, Tac. – ...
cor-rumpo , rūpī, ruptum, ere (con u. rumpo), ... ... non patrum culpa, corrupit, Cic.: quae manus obscenas depinxit prima tabellas, illa puellarum ingenuos corrupit ocellos, hat vergiftet den Blick, Prop. – m ...
in-genuus , a, um (in u. gigno), I) ... ... . Trist. 1, 5, 72. – / Als Eigenname Nomin. Sing. Ingenuos, Corp. inscr. Lat. 3, 158 u. 4255.
con-tāmino , āvī, ātum, āre (con u. *tagmino ... ... . unkeusch betasten, durch unnatürliche Lüste beflecken, schänden, ingenuos, Petr. 108, 3. – gew. Partiz. Perf. contāminātus mit ...
ingeniōsus , a, um (ingenium), I) von guter Art, geschickt zu etwas, ager ad segetes, Ov.: ... ... , das Geben erfordert viel Verstand, Ov. – / Nbf. Superl. ingenuosissimus, Corp. inscr. Lat. 6, 26112.