in-eo , iī, (selten īvī), itum, īre, I ... ... in urbem, Liv.: neque iniit hāc, Plaut.: ad alterum, Gell.: ut ovans iniret, einziehen sollte (in die Stadt), Tac. – B) übtr., ...
mereo , uī, itum, ēre, u. mereor , itus ... ... quid hic meruit (womit hat er es verdient), primum ut scelerata Drusus Libo iniret consilia? deinde ut iuvenes amitteret filios? Vell. 2, 130, 3. ...
fīnio , īvī, ītum, īre (finis), I) tr. ... ... ex illo vulnere, Augustin. – Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non inveniebant, Quint. – Ggstz., quod finitur inceptum est, Lact. ...
com-mitto , mīsī, missum, ere, zusammenlassen, zusammenbringen, ... ... G. 1, 14, 2: Caedicius negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret, Liv. 5, 46, 6. – β) absol., etwas ...