inno

[284] in-no, āvī, ātum, āre, in od. auf etwas schwimmen, I) im allg., v. leb. Wesen, absol. = darin-, darauf (obenauf) schwimmen, partim submersae partim fluitantes et innantes beluae, Cic. de nat. deor. 2, 100: Nymphae innabant pariter fluctusque secabant, Verg. Aen. 10, 222: innantibus beluis, Suet. Ner. 12, 1. – m. Ang. womit? vel innare temere contextis ratibus parant, Amm. 14, 2, 10. – m. Dat. worauf? dummodo innare aquae possent, Liv. 21, 26, 9: pueros fluviis innare docebit, Colum. poët. 10, 388. – poet. m. Acc. worauf? fluvium (v. der Klölia), Verg. Aen. 8, 651: rapaces fluvios (v. Tieren), Verg. georg. 3, 142. – II) prägn.: a) auf etwas zu Schiffe fahren, -segeln, etw. befahren, quo levior classis vadoso mari innaret, Tac. ann. 1, 70: u. so. v. der Flotte, pelago, Sil. 12, 448. – v. leb. Wesen, poet. m. Acc., Stygios lacus, Verg. [284] Aen. 6, 134. – b) auf etw. schwimmen = dahinströmen, innans Maricae litoribus Liris (weil der Liris in seinem langsamen Laufe viele Sümpfe bildet), Hor. carm. 3, 17, 7.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 284-285.
Lizenz:
Faksimiles:
284 | 285
Kategorien: