instauratio

[325] īnstaurātio, ōnis, f. (instauro), I) die Erneuerung, Wiederholung, a) einer Festlichkeit, sacrorum, Liv. 5, 52, 9. Val. Max. 1, 7, 4: ludorum, Cic. de har. resp. 23. – b) einer Tätigkeit, pugnae, Gell. 15, 18, 2. – c) eines Ausdruckes, valet haec repetitio instauratioque eiusdem rei sub alio nomine, in ›manubiis‹ et in ›praeda‹? Gell. 13, 25 (24), 9. – II) die Wiederherstellung, Jn-Stand-Setzung, Ausbesserung, armorum, Veget. mil. 3, 25. p. 120, 3 L.2: huius operis, Eumen. pan. pro rest. schol. 4, 1: refectio operum publicorum et templorum inst., Eumen. pan. Constant. 21, 2: inst. templi, Vulg. 4. regg. 12, 7: domus dei, Vulg. 2. paral. 24, 27.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 325.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: