insulsus

[336] īn-sulsus, a, um (in u. salsus), ungesalzen, unschmackhaft, I) eig.: amurca, Colum. 2, 9, 10 u. 11, 2, 29. Pallad. 3, 8 u. 4, 8, 1: sal, Vulg. Marc. 9, 49: aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? Vulg. Iob 6, 6: Compar., si cibus insulsior fuerit, contristamur, Hieron. epist. 22, 40. – prägn., o gulam insulsam! die an unschmackhaften Dingen Gefallen findet, Cic. ad Att. 13, 31, 4. – II) abgeschmackt, geistlos, ungereimt, albern, fatuus est, insulsus, tardus, Ter.: est etiam in verbo positum non insulsum genus, Cic.: adulescens non tam insulsus quam inverecundus, Cic.: acutus nec insulsus homo, nicht ohne Witz, Cic.: insulsissimus est homo, Catull. 17, 12: baro, Petron.: insulsissima bestia (v. einem Elefanten), Tert.: Ggstz., qui te ex insulso salsum feci operā meā, Plaut. rud. 517. – subst., īnsulsae, ārum, f. (sc. mulieres), alberne Geschöpfe, Cic. ad Att. 9, 10, 2.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 336.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: