intente

[351] intentē, Adv. (intentus), I) gespannt, audiri, Quint. 2, 2, 13: intentius contemplari, Amm. 24, 2, 12: exspectare intentissime, Lampr. Heliog. 14, 5. – II) angestrengt, mit aller Kraft, angelegentlich, intente instanterque pronuntiare, Plin. ep. 5, 19, 6: intente observare alqm, Vulg. 2. paral. 33, 13: oft im Compar.,[351] ea multo intentius petere in vita, Cornif. rhet.: alqm intentius admonere, ut etc., Liv.: intentius bellum apparare, Liv.: eo intentius Vologeses premere obsessos, Tac.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 351-352.
Lizenz:
Faksimiles:
351 | 352
Kategorien: