interpolātio , ōnis, f. (interpolo), a) die hier und da gemachte Veränderung, Umgestaltung, Plin. 13, 75. Interpr. Iren. 3, 21, 3. – b) die Täuschung, Tert. de praescr. haer. 38.
interpolātim , Adv., unterbrochen, Augustin. scala par. 12 (Migne 40, 1004). Vgl. A. Funck in Wölfflins Archiv 7, 490.
interpolātor , ōris, m. (interpolo), der Verfälscher, Verderber, Eccl.
interpolātrīx , trīcis, f. (Femin. zu interpolator), die Veränderin, Verderberin, Eccl. u.a. Spät.
interpolāmentum , ī, n. (interpolo), die Verfälschung, alienorum, Claud. Mam. de stat. anim. praef.
interpolis , e, und die Nebenf. interpolus , a, ... ... (Ggstz. sincera), Fronto ep. de oration. p. 161, 1 N.: interpola vestimenta (Ggstz. nova), Marc. dig. 18, 1, 45. – ...
... Plin. 36, 197: im Bilde, qui laeta Christi culta fur interpolat addens avenas aemulas, Prud. apoth. praef. 45. – bes. ... ... textum (litterarum), Amm. 15, 5, 12: semper aliquid demendo, mutando, interpolando, Cic. II. Verr. 1, 158.
textus , ūs, m. (texo), I) das Gewebe ... ... illo dissonan s subscribitur textus, Amm. 15, 5, 4: priore textu interpolato, ibid. § 12: Punicorum confisus textu librorum, ibid. 22, 15, ...
cērinus , a, um (κήρινος), wachsfarbig, wachsgelb, pruna, Plin.: berylli, Plin. – subst., cērinum, ... ... (Götz liest carinum; der ganze Vers ist wahrsch. von einem alten Interpolator eingefügt).