intutus

[410] in-tūtus, a, um, ungesichert, unsicher, I) passiv = schutzlos, unverwahrt, castra, Liv.: urbs, Liv.: quousque cunctando rem publicam intutam patiemini? Sall. fr.: quod uberrimum spolianti et defendentibus intutum petebant, was dem Plündernden sehr viel versprach u. den Verteidigenden nicht sicher war, Tac.: Compar., non intutior tempore quam deo tectior, Nazar. pan. 26, 1. – n. pl. subst., intuta moenium firmare, die unsicheren Stellen, Tac. hist. 3, 76. – II) aktiv, unsicher = unzuverlässig, mißlich, latebrae, Tac.: amicitia, Tac.: intuta quae indecora, Tac.: Druentia gurgitibus vagis intuta, Amm.: intutum est m. Infin., Plin. 34, 139. Tac. ann. 4, 3.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 410.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: