invius

[435] invius, a, um (in u. via), unwegsam, ungangbar, saltus, Liv.: silvae, Curt.: saxa, Curt.: Alpes, Eutr.: Gallia paludibus invia, Sall. fr.: maria invia Teucris, Verg.: gens invia, unzugänglich, Ov.: invia virtuti nulla est via, Ov.: m. Infin., Acheron invius renavigari, Sen. Herc. fur. 719. – subst., invium, iī, n., das Ungangbare, prima tantum pars saxa rupesque habet et invii speciem (sieht ungangbar aus), Sen. de const. sap. 1, 2: Plur. invia, ōrum, n. (sc. loca), weglose, ungangbare Stellen od. Gegenden, per invia, Mela: per invia pleraque, Liv.: per vias inviaque, Liv.: per lubrica atque invia, Curt: iuxta invia ac devia, Liv.: inviō, auf unwegsamer Bahn, Fronto de eloqu. 1. p. 140, 11 N. – übtr., lorica invia sagittis, undurchdringlich, Mart.: ebenso tecta bellis invia, Sil.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 435.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: