lambo

[545] lambo, lambī, lambitum, ere (ϝ laph, lab, lecken, ahd. laffan, lecken; vgl. griech. λάπτω), lecken, belecken, a) v. Tieren: tribunal meum, v. Hunden, Cic.: aquam, v. Hunde, Augustin.: linguā pueros, v. einer Wölfin, Liv.: sibila linguis vibrantibus ora, v. Schlangen, Verg.: vulnus suum, v. einem Hunde, Plin.: male vivam carnem lambendo mater (ursa) in artus fingit, Ov.: u. so ursae has (carnes pauxillulas) lambendo sensim figurant, Solin. – prägn., cibos, zerlecken, leckend verzehren, v. Fischen (Ggstz. mandere u. integros haurire), Colum.: u. so cum belua (v. Domitian) propinquorum (occisorum) sanguinem lamberet, Plin. pan. – b) v. Menschen: Sullanum lambere ferrum (v. Pompejus), Lucan.: labra, an den Lippen lecken (beim Sprechen), Quint. 11, 3, [545] 81: linguā pannorum suturas, Cael. Aur. de morb. acut. 3, 9, 100: id linguā, Itin. Alex. 37 (85). – c) poet. übtr. v. Lebl., ignis lambens, züngelndes, Lucr.: flamma properabat lambere tectum, emporzuzüngeln zum D., Hor.: Aetna sidera lambit, ragt empor zu usw., Verg.:quae loca lambit Hydaspes, züngelnd bespült, Hor.: Oceanus lambit terras, Plin.: hederae lambunt imagines, umlecken, scherzh. = umranken, Plaut. – / Perf. lambi, nach Prisc. 10, 14 (der fälschlich Lucil. 585 anführt, s. lambero). – Perf. lambui (lambuerunt u. dgl.), Vulg. iudic. 7, 5 sqq. Ennod. carm. 1, 5, 38. Not. Tir. 68, 61a. – Nbf. lambio, wov. lambiunt, Augustin. conf. 9, 4 u. Perf. lambivi, nach Cassiod. de orthogr. 195, 15 K.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 545-546.
Lizenz:
Faksimiles:
545 | 546
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika