laudator

[586] laudātor, ōris, m. (laudo), I) der Lobredner, im üblen Sinne der Lobhudler, rerum, Cic.: formae, Ov.: turpissimi cuiusque facti, Ps. Quint. decl.: parsimoniae paupertatisque, Prediger (Apostel), Lact.: pacis semper laudator, semper auctor, Cic.: paratus ad falsa laudator, Sen.: in cuius laudes exsequendas Cicerone laudatore opus fuit, Liv. fr. – II) insbes.: 1) der vor Gericht für jmd. auftretende günstige Zeuge, Cic. Verr. 5, 57; Flacc. 64; vgl. Ascon. in Cic. Scaur. 46. p. 24 sq. (K). – 2) der Lobredner eines Verstorbenen, der Leichenredner, Liv. 2, 47, 11. Plin. ep. 2, 1, 6.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 586.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: