olība , s. olīva /.
lībāmen , inis, n. (libo), I) was beim ... ... libamina, die Erstlinge der Beute, Sil. 15, 264: libare alci libamina, Vulg. Ierem. 19, 13; 32, 29 u.a.: relinquat sacrificium et libamen Speise- u. Trankopfer) domino ...
1. Libanus , ī, m. (Λίβα ... ... Libana cedrus, Sedul. carm. 4, 55 (wo Lībana gemessen ist). – Dav. Libanītis , idis, Akk. Plur ... ... ;ανιτις), vom Libanon, mulieres, Orb. descr. 17 (Auct. ...
lībātio , ōnis, f. (libo), das Trankopfer, die Libation, Vulg. Sirach 30, 19 u.a. Isid. orig. 6, 19, 31: Plur., Cic. de har. resp. 21. Vulg. num. ...
lībātor , ōris, m. (libo), der Darbringer einer Libation (eines Trankopfers), cenarum, Fronto de fer. Als. ep. 3. p. 226, 23 N.
cilliba , ae, f. (κιλλίβας, Tischgestell), der Speisetisch, Varr. LL. 5, 118: rund nach Paul. ex Fest. 43, 9.
2. libanus , ī, c. (λίβανος), der Weihrauch, rein lat. tus, Vulg. Sirach 24, 21 u. 39, 18.
clībanus , ī, m. (κλίβανος), I ... ... , 6: aber auch zum Schmoren der Speisen, glires farsos in clibano coques, Apic. 8, 408: u. zum Schwitzen, Cels. 2, ...
lībārius , iī, m. (libum), der Kuchenbäcker, Kuchenverkäufer, Sen. ep. 56, 3. Corp. inscr. Lat. 4, 1768.
libadion , iī, n. (λιβάδιον), das kleine Tausendgüldenkraut, Plin. 25, 68.
il-lībātē , Adv. (illibatus), unvermindert, ungeschmälert, Gregor. epist. 7, 33.
libadios , iī, f., eine Art Weinstöcke mit Weihrauchgeruch, Plin. 14, 117.
il-lībātus , a, um (in u. libo), ... ... Val. Max., vires, Liv.: ut eo imperium illibatum referrent, Liv.: se illibatam Germanorum gloriam servavisse, Tac.: Ggstz., si corpus illibatum (untadelig) fortuna praestiterit, quam si ex aliqua parte ...
dēlībātio , ōnis, f. (delibo), die Hinwegnahme, Verminderung, Florent. dig. 30, 116 pr. Chalcid. Tim. 32 C. u. Eccl.
libanōtis , tidis, Akk. tida, f. (λιβανωτίς), Rosmarin, Plin. 19, 187 u. 20, 172.
Libanītis , s. 1. Libanus.
lībāmentum , ī, n. (libo), I) das ... ... , der Speise- u. Trankopfer, Vulg.: libamenta vini, Vulg.: libamenta offerre, Vulg.: libamenta servare, Cic.: libamenta Veneri solvere, Iustin.: Oceano libamenta dare, Iustin.: accipe tui libamenta triumphi, Weihopfer, Stat. – ...
1. caelibātus , ūs, m., (caelebs), der ... ... ad caelibatum pervenire, Cod. Iust. 6, 40, 3: alci caelibatum obicere, Suet. Claud. 16, 3: in caelibatu permanere od. remanere, Suet. ... ... Galb. 5, 1: propter caelibatum ex lege Iulia snbmoveri a hereditate, Gaius inst. 2, 144. ...
dialibanon (= διὰ λιβάνων), Weihrauchsalbe, Marc. Emp. 9. Corp. inscr. Lat. 13, 10021, 95 113 u. ö.
2. caelibātus , ūs, m. (caelum), das himmlische Leben, Götterleben, caelibatum ago una cum dis, Iul. Val. 3, 42 (24).
Buchempfehlung
Ein lange zurückliegender Jagdunfall, zwei Brüder und eine verheiratete Frau irgendwo an der skandinavischen Nordseeküste. Aus diesen Zutaten entwirft Adolf Müllner einen Enthüllungsprozess, der ein Verbrechen aufklärt und am selben Tag sühnt. "Die Schuld", 1813 am Wiener Burgtheater uraufgeführt, war der große Durchbruch des Autors und verhalf schließlich dem ganzen Genre der Schicksalstragödie zu ungeheurer Popularität.
98 Seiten, 6.80 Euro