mātūrātē , Adv. (Partic. maturatus v. maturo), rechtzeitig, schleunig, at maturate propera! Plaut. Pseud . 1157. – / Plaut. mil. 1093 u. Liv. 32, 16, 5 jetzt maturare.
mātūrātō , Adv. (maturatus v. maturo), schleunig, Schol. Verg. in Class. auct. 7, 291. Heges. 1, 44, 3.
mātūrātor , ōris, m. (maturo), der Beschleuniger, inchoati itineris, Ven. Fort. vita S. Mauril. 15.
mātūrātio , ōnis, f. (maturo), die Beschleunigung, Cornif. rhet. 3, 3.
... , zur Reife gelangt, Cic.: maturata uva, gezeitigte, reife, Cic. – 2) übh. physisch reif machen, partus conceptos maturat caninum lac potum, macht zur Geburt reif, Plin.: quod (malagma) pus maturat, Cels.: vitis alba suppurationes veteres maturat et purgat, Plin. – B) übtr ...
regressio , ōnis, f. (regredior), I) der Rückgang, die Rückkunft, Rückkehr, der Rückzug, maturata, Apul. met. 2, 18: vespertina, ibid. 9, 22: principis ...
per-acerbus , a, um, I) sehr herb, uva primo est peracerba gustatu, deinde maturata dulcescit, Cic. de sen. 53. – II) bildl., sehr empfindlich, mihi quidem illud etiam peracerbum fuit, quod etc. (daß ...
ūva , ae, f., die Traube, I) ... ... coepit uva, Cato fr.: uva colorem ducit, Verg.: coquitur uva, Varro: uva maturata dulcescit, Cic.: uvas legere, Varro: uvas Apicias percoctas bene legito, Cato. ...
pūbēsco , buī, ere (Inch. v. pubeo) = ἡβάσκω ... ... , Petron. – B) übtr., heranwachsen, heranreifen, quae terra gignit, maturata pubescunt, Cic.: ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant, Cic.: ...
im-mītis , e (in u. mitis), ungelinde, ... ... quae neque cruda et immitia sunt neque caduca atque decocta, sed tempore suo adulta maturataque, Gell. 10, 11, 3. – II) übtr., unmild, unhold ...