melota

[862] mēlōta, ae, f. od. -ē, ēs, f. (μηλωτή), das Schaffell (samt der Wolle), Vulg. Hebr. 11, 37. Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 76. – Nbf. mēlōtēs, Isid. orig. 19, 24, 19: Akk. meloten pelliciam, Augustin. serm. 43, 1 Mai. – u. mēlōtis, tidis, f. (*μηλωτίς), Ambros. epist. 15, 9.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 862.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: