lucror , ātus sum, ārī (lucrum), gewinnen, profitieren ... ... allg.: auri pondo decem, Cic.: stipendium, Profit machen, Cic.: plus mendacio atque etiam periurio, im Spiele, Suet.: dotem, ICt.: dotes uxorum, ...
loquāx , ācis (loquor), redselig, geschwätzig (Ggstz. ... ... homo omnium loquacissimus, Cic.: loquacem esse de alqo, Prop.: m. Genet., mendaciorum loquacissimus, Tert. apol. 16. – b) v. Tieren, rana, ...
mandra , ae, f. (μὰνδρα), ... ... a) gleichs. ein Rudel = eine ganze Reihe, mendaciorum mandra, Ps. Cyr. de mont. Sina et Sion 11. p. 104 ...
de-honesto , āvī, ātum, āre, entehren, schänden, beschimpfen ... ... – m. Abl. od. mit per u. Akk., alqm mendacio deh., Auct. bei Schol. Iuven.: proavum infami operā, Tac.: Thraseam ...
imitābilis , e (imitor), I) nachahmbar, v. ... ... maxima sunt, imitabilia non sunt, Quint.: Compar., neque est imitabilior alia (gemma) mendacio vitri, Plin. 37, 112. – II) zur Nachahmung geneigt, ...
prae-ministra , ae, f. die Dienerin, Dianae (als Erklärung v. camilla), Macr. sat. 3, 8, 6: übtr., lingua mendaciorum et amaritudinum praeministra, Apul. apol. 8.
1. sto , stetī, statum, stātūrus, āre (Stamm sta ... ... , sich dem V. des V. widersetzt hatte, Nep.: cum saepe a mendacio contra verum stare homines consuescerent, Cic.: qui nobiscum adversus barbaros steterunt, Nep.: ...
tego , tēxi, tēctum, ere (altind. sthágati, verhüllt, ... ... atque celare cupiditatem suam, Cic.: crudelissimum nomen tyranni humanitate tegebat, Nep.: quod ne mendacio quidem tegere possis, Cic.: ut turpia facta oratione tegant, Sall.: ut sententiam ...
fūco , āvī, ātum, āre (1. fucus), färben, ... ... (übertüncht) forensi specie, sed domestica inusta notis veritatis, Cic.: si veritas fucata mendacio est, Lact.: unum quodque genus (dicendi), cum caste pudiceque ornatur, fit ...
locus , ī, m. (Plur. loci einzelne Orte, ... ... Veientibus ad incendenda opera, Lic.: locum facere (Gel. geben zu) poëtarum mendacio, magnae iacturae, Curt., titulo muneribusque, Ov.: locum aperire suspicioni, dem ...
1. līber , era, erum (vgl. ε-λε ... ... .: liberā fide (durch kein gegebenes Wort gebunden) incepta exsequi, Liv.: libero mendacio uti, frischweg lügen, Liv.: libera mandata (Vollmacht), Liv.: conquestus ...
longus , a, um (vgl. gotisch laggs, ahd. ... ... Sy. sesquipede est quam tu longior, Plaut.: longior Fido Annaeo, Sen.: qui mendacio staturam adiuvant longioresque quam sunt videri volunt, Sen. – 2) insbes.: ...
ad-iuvo , iūvī, iūtum, iuvāre, unterstützen, fördern, ... ... begünstigen, Ov.: ictum hostis, Curt.: nec arte nec viribus ictum, Liv.: staturam mendacio, Sen.: formam curā, heben, Ov.: preces alcis, Suet.: facultates ...
nebula , ae, f. (altind. nábhaḥ, griech. ... ... quaestionum, Gell.: remotā erroris nebulā, Iuven.: incredibile est, quantas (Graecorum levitas) mendaciorum nebulas excitaverit, Lact.: quasi per nebulam nosmet scimus atque audivimus, Plaut. ...
ab-ūtor , ūsus sum, ūtī, wegbrauchen, d.i. ... ... Cic.: me abusum hoc prooemio, schon einmal ganz so benutzt, Cic.: libero mendacio, frischweg lügen, Liv. – b) im üblen Sinne, ...
candor , ōris, m. (candeo), I) das blendende ... ... animi, Ov.: patrius, Ov.: tuus candor, Plin. pan.: iustus sine mendacio candor, Vell.: nec minus candoris, und dabei der redlichste (beste) Mensch ...
Parthī , ōrum, m. (Πάρθοι), ... ... 27. p. 272 sq. – wegen ihrer Treulosigkeit berüchtigt, dah. Parthis mendacior. Hor. ep. 2, 1, 112. – Sing. Parthus = ...
re-puto , āvī, ātum, āre, I) rechnen, berechnen ... ... ep.: illic Caecinam genitum (esse), Tac.: ne cum animo tuo reputes cotidiano te mendacio astringi, Fronto. – m. folg. indir. Fragesatz, nec reputas, ...
mendāx , ācis (mentior), I) der gern Erdichtetes, Unwahres vorgibt ... ... Sen.: sprichw. s. memorno. I, B, 3. – invenior Parthis mendacior, Hor. – tum ego ero mendacissimus, der größte Lügner, ein Erzlügner, ...
tempero , āvī, ātum, āre (v. 1. tempus, ... ... .: a lacrimis, Verg.: a caedibus, Liv.: ab oppugnatione, Liv.: sibi a mendacio, Cornif. rhet.: sibi a mulso, Cels.: horum ne a necessariis quidem ...
Buchempfehlung
Die letzte zu Lebzeiten des Autors, der 1835 starb, erschienene Lyriksammlung.
242 Seiten, 12.80 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro