mobilitas

[958] mōbilitās, ātis, f. (mobilis), I) die Beweglichkeit, animalis, Cic.: corporum, Lucr.: linguae, Cic.: venti, Lucr.: venarum inperturbata mob., Sen. nat. qu. 6, 14, 2: membrorum mobilitatem (expugnat) torpor aut tarditas, Augustin. de civ. dei 19, 4, 2. p. 357, 7. D2.: Plur., articuli mobilitates ingenitas explicabant, Arnob. 1, 45 extr. – übtr., die Veränderlichkeit, Unbeständigkeit, der Wankelmut (Ggstz. constantia) alcis, Cic.: vulgi, Tac.: ingenii, Sall. u. Tac.: fortunae, Nep. – II) prägn.: A) das Wackeln, sanare dentium mobilitates, Plin. 20, 224. – B) die Schnelligkeit, Behendigkeit, 1) eig.: fulminis, Lucr.: equitum (Ggstz. stabilitas peditum), Caes.: ut et aeternitatis stabilitas moveatur et temporis mobilitas stabilis fiat, Ps. Apul. Ascl. 31. – 2) übtr., die Regsamkeit, opus est natarali quādam mobilitate animi, Quint. 10, 7, 8.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 958.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: