Venantius , iī, m., vollst. Venantius Fortunatus, ein Kirchenschriftsteller (um 535–600 n. Chr.), Verfasser vieler poetischer u. prosaischer Schriften; vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter. 6 § 491, 3 f.
sonantius , Adv. im Compar. (sonans), volltönender, ›transdere‹ veteres sonantius quod nos lenius dicimus ›tradere‹, Donat. Ter. Phorm. prol. 2.
repūgnāns , antis, PAdi. (repugno), widersprechend, quo quid repugnantius dici possit, non video, Lact. de ira 17, 9. – subst., repūgnantia, ium, n., widersprechende Dinge, Widersprechendes, Cic. de or. 2, 170 ...
sīgnanter , Adv. (signo), bezeichnend, deutlich, Auson. ... ... . 21, 3 Schenkl. Hieron. adv. Iovin. 1, 13 extr.: Compar. signantius, Augustin. de consens. evang. 2, 6, 19.
2. Fortūnātus , s. Venantius.
fēstīnanter , Adv. (festino), eilends, geschwind ... ... . dictum videtur, Cic. – Compar., iisdem omnibus etiam, si fieri potest, festinantius actis, Cels.: quos (fasces) festinantius victor reddiderat, quam sumpserat imperator, Col.: compositius cuncta quam festinantius agerent, Tac. – Superl., festinantissime respondere, Augustin. epist. 95, 9 ...
Bosporus u. Bosporos (Bosphorus), ī, m. (Β ... ... Wagner im Ruf. Festus, Eyssenhardt im Martianus Capella, Leo im Venantius Fortunatus, Hartel im Ennodius, Meyer im Porphyrio u. Thilo im ...
compositē , Adv. m. Compar. (compositus), I) wohlgeordnet, a) in Kleidung u. Haltung: c. ... ... copiose eloqui, Cic. – II) gelassen, ruhig, compositius cuncta quam festinantius agere, Tac. ann. 15, 3.