obiectio

[1243] obiectio, ōnis, f. (obicio), das Entgegen- od. Vorwerfen, I) eig.: prorae, Ambros. epist. 100, 14. – insbes., das Vorbauen, saxorum, Arnob. 6, 3. – II) übtr.: a) das Vorwerfen, Vorrücken, m. subj. Genet., plebis, Vulg. Sirach 42, 11: m. obj. Genet., nominis, Tert. ad ux. 2, 5: eius facti, Mart. Cap. 5. § 445: absol., der Vorwurf, obiectionum invidia, Heges. 2, 9, 41: obiectionem repellere, Ps. Ambros. epist. 89. – b) der Einwand, den man dem Gegner macht, Augustin. de nat. et grat. 10. Schol. Iuven. 10, 324 u. 346. – als rhet. Fig. = anthypophora (w.s.), Iul. Rufin. de schem. dian. § 4.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1243.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: