obmutesco

[1253] ob-mūtēsco, mūtuī, ere, verstummen, I) eig.: A) = die Sprache-, die Stimme verlieren, vor Entsetzen usw., obmutuit et concĭdit, Liv.: qui ebrius obmutuit, Cels.: vocem mittenti non et linguam obmutuisse et manum obtorpuisse, Cic. – umbrae hyaenae contactu canes obmutescere, Plin. – B) = schweigen, still werden, omnes stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: ego neque Antonium verbum facere patiar, et ipse obmutescam, Cic.: Aeneas aspectu obmutuit amens, Verg. – II) übtr., verstummen = aufhören, hoc studium nostrum [1253] conticuit subito et obmutuit, Cic.: dolor animi obmutuit, Cic.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1253-1254.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: