[1258] ob-rigēsco, riguī, ere, erstarren, I) eig., physisch, a) v. Lebl.: nocti ni interveniat (sol), fructus per pruinam obriguerint, Pacuv. tr. fr.: quod omnia, nisi interveniat sol, pruinā obriguerint, Varro LL.: pars difflatur vento, pars obrigescit frigore, Lucil. fr.: quod pars earum (regionum) appulsu solis exarserit, pars obriguerit nive pruināque, Cic.: e quibus (cingulis) duos obriguisse pruinā vides, medium autem illum solis ardore torreri, Cic. – b) v. leb. Wesen: ita Sopater de statua C. Marcelli, cum iam paene obriguisset, vix vivus aufertur, Cic. Verr. 4, 87. – II) geistig, v. Pers.: quid ergo? viro non vel obrigescere satius est? Sen. ep. 82, 2: contabui dolore et obrigui timore, Augustin. epist. 73, 6.