obsurdesco

[1279] ob-surdēsco, duī, ere, taub werden, I) eig., v. den Ohren, hoc sonitu oppletae aures hominum [1279] obsurduerunt, Cic. de rep. 6, 19: v. Menschen, si (sapiens) excaecetur, obsurdescat, obmutescat, membris debilitetur, Augustin. de civ. dei 19, 4. no. 4: im Bilde, obsurdueram stridore catenae mortalitatis meae, Augustin. conf. 2, 2. § 2. – II) übtr.: a) gegen Erinnerungen taub bleiben, Erinnerungen kein Gehör geben, v. den Ohren, obsurduerunt aures hominum ad tam salutaria praecepta, Ambros. de Tobia 3, 9: v. Menschen, Cic. de amic. 88. Augustin. serm. 21, 6: his linguis adversus prophetas obsurduit, Augustin. serm. 41, 5: u. so obs. adversus omnem veritatis tubam, Augustin. c. Iul. Pelag. 4. § 11: si obsurduisti contra veram fidei rationem, Augustin. serm. 181, 6: obsurdescens in aliis etiam nimium seriis, taub (unempfindlich) bei usw., Amm. 19, 12, 5. – b) betäubt werden, erlahmen, v. Zuständen, obsurduit iam haec in me aerumna miseria, Caecil. com. 86 R. 2

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1279-1280.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: