occipitium

[1298] occipitium, iī, n. (occiput), der Hinterkopf, Plaut. aul. 64. Cels. 4, 2. Scrib. Larg. 46. Quint. 11, 3, 160. Plin. 11, 107 (der Heuschrecken): post occipitium, im Rücken, Varro de vit. P. R. 4. fr. 6 (bei Non. 245, 15). – Plur., Amm. 16, 12, 16 u. 31, 7, 13. – im Sprichw. s. 2: frons no. I, a.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1298.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: