odorifer

[1320] odōrifer, fera, ferum (odor u. fero), I) Geruch verbreitend, riechend, wohlriechend, panacea, Verg. Aen. 12, 419: lances, Prop. 2, 13, 23: flores, Sil. 16, 309: germen, Ven. Fort. carm. 4, 26, 109: herbae, Cassiod. exp. in psalm. 15 extr. (tom. 2. p. 6, b ed. Garet): odoriferi fructus (bildl.) sanctae religionis, Ambros. de spir. scto 2, 5. § 40: Cethura, quae odorifera significatur, Ambros. de Cain et Abel 1, 6. § 23. – II) Wohlgerüche (Weihrauch, Myrrhen) hervorbringend, insulae, Plin. 6, 155: Arabia, Plin. 5, 65: gens, v. den Persern, poet. = das morgenländische, Ov. met. 4, 209. – / Sen. ep. 33, 3 jetzt ocliferia.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1320.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: