pathicus

[1507] pathicus, a, um (παθικός, v. πάσχω), der Unzucht mit sich treiben läßt, Catull. u.a. – übtr., libelli pathicissimi, voll Unzüchtigkeiten, Mart. 12, 95, 1. – / arch. paticus, Corp. inscr. Lat. 4, 2360.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1507.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: