peiero

[1538] pēiero u. periero u. urspr. Form per-iūro, āvī, ātum, āre, falsch schwören, meineidig sein, zuw. auch (bei Plaut.) übh. falsch aussagen, lügen, α) Form peiero, Cic. u.a.: conceptis verbis, einen förmlichen Meineid schwören, Plaut., Cic. u.a.: aperte, Sen.: optime, lügen, Plaut.: de turdo, Mart.: mit bl. Acc., fulminantem Iovem, Plin.: undas Stygias, Lucan.: mit folg. Acc. u. Infin., Prop. u. Suet. – Partiz. Perf. peieratus = durch Meineid verletzt, ius, falscher Eid, Hor. carm. 2, 8, 1. – β) Form periero, Plaut. truc. 30. Catull. 52, 3. Salv. de gub. dei 4, 16. § 76 u. 77. – γ) Form periuro, non enim falsum iurare ›periurare‹ est, sed quod ›ex animi tui sententia iuraris‹, Cic. de off. 3, 108: außerdem Plaut. asin. 322. Hor. sat. 2, 3, 127. Vulg. Levit. 19, 12; prov. 30, 9; Matth. 5, 33. – Partiz. Perf. periuratus = durch Meineid verletzt, di, Ov. am. 3, 11, 22. – δ) Form peiuro, [1538] Hor. sat. 2, 3, 127 Holder u. Fritzsche. Itala Matth. 5, 33.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1538-1539.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: