perduro

[1580] per-dūro, āvī, ātum, āre, I) intr.: A) ausdauern, aushalten, perduravit miser, Sen. de ira 2, 33, 4: perdurare non posse, Suet. Ner. 24, 2: perdurandi pervicacia, Plin. 17, 147: perd. apud alqm, Ter. Hec. 269: cotidie unanimiter in templo, Vulg. act. apost. 2, 46: in poculis, Augustin. epist. 29, 11. – B) fort und fortdauern, -währen, non in senectutem, Sen.: longum in aevum, Ov.: augurii perdurat honos, Stat.: quaedam amplificata in suo genere et in sua proprietate perdurant, Sen. – II) tr. sehr hart machen, abhärten, übtr., perseverantiā perduratus, Rufin. homil. in num. 19, 4. – / Prud. psych. 446 jetzt praedurat u. Colum. 7, 8, 7 mit cod. Sang. zu lesen caseus muriā praeduratus.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1580.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: