perfunctorius

[1594] perfūnctōrius, a, um (perfungor), oberflächlich, examinatio, Nov. Val. 3. de post. 2, 11. c. 1. § 1: gemitus, Ambros. in psalm. 37. § 37: sermo, ibid. 43. § 14: similitudo, Chalcid. Tim. 29 B. u. 330: tractatus, ibid. 142: leve quiddam incertumque et perfunctorium, ibid. 249.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1594.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: