perturbatus

[1656] perturbātus, a, um, PAdi. (v. perturbo), I) eig., stürmisch, unruhig, perturbatissimum genus tempestatis, Sen. nat. qu. 7, 10, 2. – II) übtr.: A) im allg., ganz verwirrt, verworren, wirr, ohne Ordnung, durcheinandergehend, ita confusa est oratio, ita perturbata, nihil ut etc., Cic.: perturbata tempora, Cic.: vox non explanabilis et perturbata, Sen.: vultus pert., verstörtes, Liv. – neutr. pl. subst., perturbata et confusa cernere, wüste u. wirre Traumgesichte, Cic. – B) in großer Gemütsunruhe, außer Fassung, bestürzt, neque eram occupatus neque perturbatus, Cic.: numquam vidi hominem perturbatiorem metu, Cic.: quid foedius, quid perturbatius hoc ab urbe discessu sive potius turpissimā fugā, Cic.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1656.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: