placatio

[1723] plācātio, ōnis, f. (placo), die Beruhigung, Besänftigung, Versöhnung, deorum immortalium, Cic. de nat. deor. 3, 5: numinum, Augustin. de civ. dei 2, 27: perturbati animi, Cic. Tusc. 4, 60: absol., Vulg. psalm. 48, 8. Salv. [1723] adv. avar. 1, 11, 56 u.a. Eccl.: Plur., Vulg. 1. Mach. 1, 47.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1723-1724.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: