plenitudo

[1737] plēnitūdo, inis, f. (plenus), I) die Fülle, Stärke, Dicke, pl. aquarum (Ggstz. macies), [1737] Solin. 23, 22: perticae cacuminum modicae plenitudinis, Colum. 4, 30, 4: pl. ventris, Tert. de bapt. 20: homo crescit in longitudinem usque ad ter septenos annos, tum deinde in plenitudinem, Plin. 11, 216: quia verum et perfectae plenitudinis lumen est, Lact. 2, 9, 12. – II) übtr., die Vollständigkeit, syllabarum, Cornif. rhet. 4, 28.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1737-1738.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: