plumo

[1744] plūmo, āvi, ātum, āre (pluma), I) tr. mit Flaum (Federn) bedecken, befiedern, A) eig.: se in avem, verwandeln, Apul. met. 3, 21: molli [1744] lanugine plumatus, Plin. 8, 117. – B) übtr., im Muster von Flaumfedern mit Gold durchweben, vestes micantes purpurā, plumandi difficultate pernobiles, Vopisc. Carin. 20, 5: plumato amictus aureo Babylonico, Publ. Syr. com. 5 R.2 (b. Petron. 55, 6 v. 3): pars auro plumata nitet, Lucan. 10, 125. – II) intr., Federn bekommen, flügge werden, pullis iam iam plumantibus, Gell. 2, 29, 4: si quis ibi senio plumat modulatior ales, Ps. Cypr. Sodoma 113. Vgl. 1. plumatus.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1744-1745.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: