praepotens

[1871] prae-potēns, entis, Abl. ente, Genet. Plur. entium, sehr mächtig, sehr viel vermögend, a) v. Pers., viri, Cic.: homines, Sen.: populi, Liv.: domus, Sen. poët.: Carthago pr. terrā marique, Cic. – mit Abl. instr., pr. armis Romanus, Liv. – mit Genet., Iuppiter omnium rerum pr., allherrschend, Cic.: mit inter u. Akk., praepotens inter Africae reges, Liv. – subst., praepotentēs, ium, m., die Mächtigen, Cic. u.a.: Ggstz. humiles, Val. Max. – u. Sing. im Compar., praepotentior quidam, Salv. de gub. dei 4, 15, 74. – b) übtr., v. Lebl.: pr. philosophia, Cic.: pr. gratae mentis impetus, eigenmächtiger, Val. Max. – / Genet. Plur. praepotentum, Sen. de ira 3, 13, 7 H.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 1871.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: