propinquo

[2007] propinquo, āvī, ātum, āre (propinquus), I) intr. sich nähern, nahen, herannahen, A) eig.: α) von leb. Wesen, fuge, nate, propinquant, Verg.: acies legionum propinquabat, Tac.: ubi propinquare hostes patefactum est, Aur. Vict.: iam castra vident animisque (im G.) propinquant, Stat.: pr. armis, Stat.: casu, Amm. – m. Dat., fluvio, scopulo, Verg.: portis, Verg.: Alpibus, Tac.: caelo, Tac.: iam regionibus Ctesiphontis, Amm. – m. Acc., amnem Arsaniam, Sall. hist. fr. 4, 62 (20): campos, Tac. ann. 12, 13. – β) v. Lebl.: ignis domui alcis propinquat, Tac. ann. 15, 39: turris praetoriae portae propinquans, Tac. hist. 4, 30. – B) übtr.: a) der Zeit nach nahen, herannahen, Parcarum dies et vis inimica propinquat, Verg. Aen. 12, 150: et triste propinquat supplicium, Stat. Theb. 5, 493: inediae propinquantis aerumnas exitiales horrebant, Amm. 14, 2, 19. – b) der Beziehung nach nahe kommen, mortale immortali propinquare non potest, Lact. 2, 8, 68. – c) verwandtschaftlich nahe stehen, amici aut propinquantes vel affines, Amm. 30, 4, 9. – II) tr. beschleunigen, rasch herbeiführen, rite augurium, zum nahen (u. glücklichen) Ausgange führen, Verg. Aen. 10, 254: mortem, Sil. 2, 281.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2007.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: