remissus

[2306] re-missus, a, um, PAdi. (v. remitto), nachgelassen, losgespannt, schlaff, lose, I) eig.: arcus, Hor.: corpora, Cic.: membra, Lucr. – II) bildl.: a) im üblen Sinne, α) physisch matt, color (Ggstz. intentus, lebhafte), Sen. nat qu. 1, 3, 12: carbunculus remissior, Plin. 37, 103. – β) geistig schlaff, nachlässig, lässig, animus, Caes.: remissior amicitia, Cic.: remissi, Hor.: te remissiorem in petendo, Cic.: nihil languidi neque remissi patiebatur, Sall.: modo acerbior parciorque, modo remissior ac neglegentior quam conveniret principi, Suet. – poet., mons festo remissus, beim Feste nicht beachtet [2306] (nicht bewacht), Prop. 4, 4, 83. – b) im guten Sinne, α) physisch: ventus remissior, Caes.: frigora remissiora, Caes. – β) geistig: αα) gelassen, gelinde, sanft, mild, Cic., Plin. ep. u.a.: remissior iudex (Ggstz. rigidus iudex), Sen.: quid (est) clementiā remissius, quid crudelitate negotiosius? Sen. – ββ) ausgelassen, lustig, scherzhaft, heiter, homo, Cic.: iocus, Cic.: remississimo ad otium et comitatem animo, Suet. Aug. 98, 1: remissiores hilarioresque sermones, Suet. – γγ) von etw. nachlassend, vergebend, m. Genet., sui iuris remissior, Ambros. de off. 1, 18, 70.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2306-2307.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: