remotus

[2310] remōtus, a, um, PAdi. (v. removeo), I) entfernt, entlegen, locus ab arbitris remotus, Cic.: antrum remotius, Ov.: loci maritimi an remoti a mari, Cic.: Apulia ab impetu belli remotissima, Cic.: homo ab agro remotissimus, der ganz vom Lande entfernt lebte, sich gar nicht mit Ackerbau beschäftigte, Cic.: verba remotiora, gewähltere Ausdrücke, Quint.: m. bl. Abl., remoto mari loco, Vell.: quasi civitatis oculis remotus, Suet. – neutr. subst., in remoto, in der Ferne, Sen. nat. qu. 3, 26, 1. – II) übtr., entfernt von etwas, a) fern, frei von etwas, a culpa remotus est, Cic.: a vulgari scientia remotiora, Cic.: ab suspicione remotissimus, Cic. – b) abgeneigt, a vino, ab escis, nicht zugetan, Colum.: ab inani laude, Cic. – c) verwerflich, nachzusetzend, subst., remōta, ōrum, n. = reiecta, die ἀποπροηγμένα der Stoiker, Dinge, die zwar kein Übel, aber doch verwerflich u. anderen Dingen nachzusetzen sind, Nachgesetztes, Cic. de fin. 3, 52.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2310.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien:
Ähnliche Einträge in anderen Lexika