ridicularius

[2392] rīdiculārius, a, um (ridiculus), lächerlich, verba, Fronto ep. ad M. Caes. 4, 3. p. 62, 23 N. – subst., a) rīdiculāria, iōrum, n., Possen, Plaut. asin. 330; trin. 66; truc. 684. Cato oratt. 40. fr. 4. – b) rīdiculārius, iī, m., der Possenreißer, Gell. 4, 20, 3.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2392.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: