sacratus

[2444] sacrātus, a, um, PAdi. (von sacro), geheiligt, heilig, templum, Verg.: dies sacratior, Mart.: divi Augusti sacratissima memoria, Val. Max.: beneficiorum sacratissimum ius, Sen.: numen gentibus illis sacratissimum, Plin. – lex sacrata, ein Gesetz, auf dessen Übertretung ein Fluch gesetzt ist, ein hoch verpöntes Gesetz, Cic. Sest. 16; de domo 43. – bes. v. Kaiser, zur Gottheit erhoben, vergöttert, dux, v. Augustus, Ov.: u. sacratissimus als Beiwort der Kaiser, Gaius dig. u. Spät.: Plur. subst., sacrātī, ōrum, m., die Vergötterten, Capit. Anton, phil. 18, 8.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2444.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: