salutatio

[2470] salūtātio, ōnis, f. (saluto), I) das Grüßen, die Begrüßung, Cic. u.a.: armis demissis salutationem more militari facere, militärisch grüßen, Auct. b. Afr.: u. so inter exercitus salutationem factam, Liv.: salutationem reddere, wieder grüßen, Tac. (u. so salutatione acceptā ac redditā, nach gegenseitiger Begrüßung, Macr.). – II) insbes., die Begrüßung jmds. in seinem Hause, bei Staatsbesuch, die Aufwartung, salutationes matutinae, Sen.: dare se salutationi amicorum, Cic.: ubi salutatio defluxit, Cic.: beim Kaiser, opperientes salutationem Caesaris, Gell.: nec tuas salutationes fuga et vastitas sequitur, Plin. pan.: so auch im Tempel der Götter, salutationem facere, seine Andacht verrichten, Vitr.: deae perfectis salutationibus matutinis, Apul. – III) die Rettung, Itala (Sangerm. 15) Iudith 8, 16. Vgl. saluto no. III.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2470.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: