saturo

[2505] saturo, āvī, ātum, āre (satur), sättigen, I) eig. u. übtr.: 1) eig., animantia mammas appetunt earumque ubertate satiantur, Cic.: se sanguine civium, Cic.: instructioribus epulis satiari, Lact.: glebula (= agellus) saturabat patrem, nährte, Iuven. – 2) übtr.: a) ein körperliches Bedürfnis befriedigen, stillen, famem epulis, Claud. de Phoen. 12. – b) sättigen = erfüllen, vollfüllen, horrea, Auct. Aetnae 271: sola fimo, reichlich düngen, Verg.: saturata murice palla, Ov.: aditus cinere, füllen, Pallad.: lunae sidus terras saturat, Plin.: saturata Cydonia melle, eingemacht, Mart.: tabulas pice, Vitr. – II) bildl.: 1) sättigen, stillen, befriedigen, Genüge tun, perfidiam alcis, Cic.: crudelitatem suam odiumque, Cic.: L. Flacci sanguine illius nefarium in omnes odium, Cic.: homines saturati honoribus, Cic.: orant, suppliciis suis potius saturaret se quam contumeliis, Iustin. – 2) jmd. einer Sache satt-, überdrüssig machen, hae res vitae me saturant, machen mich des Lebens überdrüssig, Plaut. Stich. 18.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2505.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: