scītē , Adv. m. Compar. u. Superl. ... ... kleiden, Liv.: sc. exornare convivium, Sall. – Compar. scitius, Gell. 4, 11, 10: Superl. scitissime (arch. scitissume), Plaut. Stich. 273. Gell. 10, 11 ...
escit , s. 1. sum a. E. /.
ōscito , āre u. ōscitor , ārī (v. ... ... gähnen, admone eum, ne postea tam improbe oscitet, Sen.: oscitans iudex, Cic.: hesternā potatione oscitantes, Cic fr.: oscitat extemplo, Lucr.: ut pandiculans oscitatur, Plaut.: m. Acc., ...
... Beschluß, plebis scitum, populi scitum, Cic. u.a.: plebei u. plebi scitum, Inscr. u. Liv.: scitum plebis, populi, Liv.: scita patrum plebisque, Prud.: scita pontificis, Liv.: scita ac iussa nostra, Cic ...
1. scītus , a, um, PAdi. ... ... Gell.: sermo, Cic.: non sum scitior, quae hos rogem, Plaut.: scitissuma oratio, Plaut. – m. ... ... , allerliebst, nett, puer, Ter.: satis scita est, Ter.: forma scitior, Lampr.: – b) passend, ...
1. scītor , ātus sum, ārī, (v. scio ... ... m. folg. indir. Fragesatz, quid veniat, scitatur, Ov.: at seitari possit, quid molirentur, Amm.: scitantibus, ubi esset, Amm. – alqd ex alqo, Hor., ... ... alqo, Ov. – / Parag. Infin. scitarier, Ov. met. 2, 2741.
2. scītus , Abl. ū, m. (scisco), ... ... der Beschluß, plebi scitu (Ggstz. populi iussu), Cic. ad Att. 4, 2, 3: ebenso de senatus sententia plebique scitu, Liv. 25, 7, 5.
2. scītor , ōris, m. (scio), der Wisser, Kenner, potissimorum, Claud. Mam. de stat. anim. 1, 11.
... et sedeo quā (wo) te suscitat Oceanus, Mart.: te ab tuis subselliis contra te testem suscitabo, Cic.: vulturium a cano capiti (= capite), aufscheuchen, Catull. ... ... in Bewegung setzen, ermuntern, viros in arma, Verg.: tacentem Apollo suscitat Musam, Hor. – b) ...
nōscito , āvi, ātum, āre (Intens. v. nosco ... ... Inf., ut esse te philosophum noscitemus, Gell. 9, 2, 5. – B) insbes., ... ... . u. Tac.: alqm facie, Liv., voce, Plin. ep.: noscitari ab omnibus, Catull.
ascītēs , ae, m. (ἀσκίτης), die ... ... chron. 3, 8. § 102 u. 105 (Akk. Plur. ascitas) 114. Plin. Val. 3, 12.
īnscītē , Adv. (inscitus), ungeschickt, plump, si quid scis me fecisse inscite aut improbe, Plaut.: naves insc. factae, Liv.: insc. comparare (vergleichen) alqd cum alqa re, Cic.: non inscite inepteque, Gell.: inscitissime petere, Hyg. bei Gell. 10, 16 ...
discito , āre (Frequ. v. disco), sich mit etw. bekannt machen, causas omnes, Ps. Iuvenc. in exod. 754.
scītulē , Adv. (scitulus), geschickt, fein, Apul. met. 2, 19 u.a.
pascito , āre (Intens. v. pasco), weiden, fressen, Varro r. r. 3, 16, 19.
ascītus , a, um, s. a-scīsco.
īnscītia , ae, f. (inscitus), I) das Ungeschick, ... ... Tac.: disserendi, Cic. – inscitia est m. Infin., Acc. tr. 215. Plaut. Curc. ... ... die Unkenntnis, Unwissenheit, m. subj. Genet., per inscitiam ceterorum = ceteris insciis, Tac.: inscitia legionum, Tac.: m. obj. Genet., ...
īn-scītus , a, um, I) ... ... , unverständig, töricht, ungereimt, stultus inscitusque, Plaut.: mulier, Plaut.: inscitum offere iniuriam, Tac.: non insc. ... ... de div. 2, 127: inscitissimus, Plaut. most. 1135: non inscitum visum est m. folg. ...
scīscito , ātus, āre = sciscitor, sich erkundigen, paucula etiam sciscitare prius volo, Plaut. merc ... ... ubi adhibito sanguine etiam inferos perhibet sciscitari, Augustin. de civ. dei 7, 35. p. 318, 14 D. 2 : omnium sententiis occultius sciscitatis, Amm. 25, 8, 12: ephemeride scrupulose sciscitatā ...
luscitio , ōnis, f. (luscus) = νυκταλωπία, die Blödsichtigkeit bei ... ... 4; vgl. Paul. ex Fest. 120, 17. – Nbf. nuscitio, Opil. Aurel. bei Fest 173 (a), 23.
Buchempfehlung
Inspiriert von den Kupferstichen von Jacques Callot schreibt E. T. A. Hoffmann die Geschichte des wenig talentierten Schauspielers Giglio der die seltsame Prinzessin Brambilla zu lieben glaubt.
110 Seiten, 4.40 Euro
Buchempfehlung
Biedermeier - das klingt in heutigen Ohren nach langweiligem Spießertum, nach geschmacklosen rosa Teetässchen in Wohnzimmern, die aussehen wie Puppenstuben und in denen es irgendwie nach »Omma« riecht. Zu Recht. Aber nicht nur. Biedermeier ist auch die Zeit einer zarten Literatur der Flucht ins Idyll, des Rückzuges ins private Glück und der Tugenden. Die Menschen im Europa nach Napoleon hatten die Nase voll von großen neuen Ideen, das aufstrebende Bürgertum forderte und entwickelte eine eigene Kunst und Kultur für sich, die unabhängig von feudaler Großmannssucht bestehen sollte. Dass das gelungen ist, zeigt Michael Holzingers Auswahl von neun Meistererzählungen aus der sogenannten Biedermeierzeit.
434 Seiten, 19.80 Euro