sevoco

[2642] sē-voco, āvī, ātum āre, beiseite rufen, abrufen, I) eig.: alqm, Caes.: plebem in Aventinum, Cic. – übtr., haud mediocriter de communi quodcumque poterat ad se in privatam domum sevocabat, brachte auf die Seite, Cic. Quinct. 13. – II) übtr.: a) übh.: ille a me solus se in consilium sevocat, zieht sich allein insgeheim zu Rate, Plaut. merc. 384 G. – b) abziehen, animum a voluptate, Cic.: eloquentiam a poëtis, Cic.: se a corpore (v. der Seele), Cic.

Quelle:
Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover 81918 (Nachdruck Darmstadt 1998), Band 2, Sp. 2642.
Lizenz:
Faksimiles:
Kategorien: