sōlāgo , inis, f. (sol) = heliotropium, Ps. Apul. herb. 49 u. 63.
sōlārīs , e (sol), zur Sonne gehörig, Sonnen-, lumen, Sonnenlicht, Ov.: arcus, der Sonne gegenüberstehend, Sen.: circulus, Sonnenbahn, Plin.: herba = heliotropium (w.s.), Cels.
sōlātio , ōnis, f. (sol), das Sonnen, solatio, quam (h)eliosin dicunt, Cass. Fel. 54. p. 141, 2: solationes (al. solicationes), quas Graeci ἡλιώσεας vocant, Cael. Aur. de morb. ...
sōlāmen , inis, n. (solor), I) Trostmittel, Trost, Linderungsmittel, ... ... u.a. – II) übtr., Unterstützung (an Getreide), solamina transferre, Corp. inscr. Lat. 1, 1180. lin. 11.
sōlānus , ī, m. (sc. ventus; v. sol), der Ostwind, sonst subsolanus gen., Vitr. 1, 6, 5.
sōlātus , a, um (v. sol), von der Sonne zu sehr angegriffen, Plur. subst., solati, id est sole correpti, Plin. 29, 118.
sōlānum , ī, n., der Nachschatten, eine Pflanze, Cels. 2, 33 u.a. Plin. 27, 132.
sōlātor , ōris, m. (solor), der Tröster, Tibull. 1, 3,15. Stat. silv. 5, 5, 40.
sōlācium (nicht sōlātium), iī, n. (solor), ... ... Cic. ep.: nos malo solacio, sed non nullo tamen consolamur, Cic. – 2) übtr.: ... ... Tröster, Trösterin, aves solacia ruris, Ov.: dicta, duri solacia casus, Verg.
1. sōlārius , a, um (sol), zur Sonne ... ... deor. 2, 87. – Ein solches solarium war auf dem Forum zu Rom, wo sich täglich gegen Mittag die ... ... die Zeit unter Scherz und Witz hinzubringen, einfanden; dah. non ad solarium etc. versatus est, ...
2. solārius , a, um (v. solum), zum Grund und Boden gehörig, subst., solārium, iī, n. (sc. vectigal), der Grundzins, Ulp. dig. 30, 1, 39. § 5 u. 43, 8, ...
sōlātius , a, um (solor), tröstend, der Tröster, fuit solatius, misericors, omnibus notus, de Rossi inscr. Chr. Vol. I. no. 211.
solārium , iī, n., s. 1. u. 2. solarius.
sōlātium , s. sōlācium.
persōlāta u. persollāta , ae, f., eine Pflanze = arcion, die braune Königskerze (Verbascum ferrugineum, Ait.), Plin. 25, 113; 26, 24 u. 28 u.a.
dēsōlātio , ōnis, f. (desolo), das Alleinsein, die Verödung, Eccl. – meton., die Einöde, Wüste, Eccl.
dēsōlātor , ōris, m. (desolo), einer, der vereinsamt ist, Augustin. serm. 119, 5 ed. Mai.
... .: egere od. non egere consolatione, Cic.: indigere aliorum consolatione, Sulpic. in Cic. ... ... .: stultam permulcere potest senectutem praeterita aetas nullā consolatione, Cic.: prodest haec consolatio quidem, sed nec semper nec omnibus, ... ... ) etc., Cic.: eā consolatione sustentor, quam etc., Cic.: omni consolatione omnes me absente meos ...
mesolabium , iī, n. (μεσολάβιον), ein mathematisches Werkzeug des Eratosthenes, womit er die zwei mittleren Proportionalen aufsuchte, Vitr. 9. praef. 14.
sōlāciolum ( nicht sōlātiolum), ī, n. (Demin., v. solacium), der kleine Trost, doloris, Catull. 2, 7: vitae dulce solaciolum, Corp. inscr. Lat. 8, 7427.
Buchempfehlung
Der satirische Roman von Christoph Martin Wieland erscheint 1774 in Fortsetzung in der Zeitschrift »Der Teutsche Merkur«. Wielands Spott zielt auf die kleinbürgerliche Einfalt seiner Zeit. Den Text habe er in einer Stunde des Unmuts geschrieben »wie ich von meinem Mansardenfenster herab die ganze Welt voll Koth und Unrath erblickte und mich an ihr zu rächen entschloß.«
270 Seiten, 9.60 Euro