obsōnātor (opsōnātor), ōris, m. (obsono), der Einkäufer (von Fleisch, Zugemüse usw.) für die Küche, Plaut. mil. 667. Sen. ep. 47, 8. Corp. inscr. Lat. 6, 5353 u. 6 ...
persōnāta , ae, f., eine große Klettenart die Filzklette, Maskenblume, Plin. 21, 87 u. 25, 104. Colum. 6, 17, 1. Veget. mul. 4, 21, 1. Marc. Emp. 19. fol. 112, a.
obsōnātus (opsōnātus), ūs, m. (obsono), der Einkauf für die Küche, Plaut. Men. 277 u. 288; truc. 740.
assonātio (adsonātio), ōnis, f. (assono), der Anklang, Plur. bei Cassiod. expos. in psalm. 1, 1.
obsōnātio , ōnis, f. (obsono), der Einkauf für die Küche, Donat. Ter. Andr. 2, 2, 32.
opsōnātor , s. obsōnātor.
persōnātus , a, um (persona), maskiert, in der Maske, I) ... ... Hor. – II) bildl., verlarvt, quid est, cur ego personatus ambulem, Cic.: felicitas, scheinbare, Sen.: fastus, gezierter, Mart. ...
cōnsonātio , ōnis, f. (consono), der Einklang, die Harmonie, Metrol. p. 129, 8: übtr., die Eintracht, Iren. 1, 15, 2.
persōnātīvē , Adv. (persona), persönlich, Charis. p. 181, 25 K.
aequisonātio , ōnis, f. (aequus u. sono), der Gleichklang, Boëth. de music. 5, 12.
im-persōnātīvus , ī, m. [sc. modus] (in u. persona), der unpersönliche Modus, d.i. der Infinitiv, Diom. 340, 37.
circum-sono , sonuī, sonātum, āre, a) v. ... ... apud Graecos nominantur περιηχοῦντες, Vitr. 5, 8, 1: locus, qui circumsonat ululatibus cantuque symphoniae, Liv.: Mygdonio buxus circumsonat horrida cantu, Claud.: circumsonat aequor dentibus, Manil.: talibus aures ...
... ) übh.: quoia vox sonat procul? Plaut.: vox, quae aere icto sonat, Chalcid. Tim.: ... ... sonant umeris, Ov.: fons sonat a dextra, Ov.: et solido graviter sonat ungula cornu, Verg.: ... ... neutr., cum corrigia disrupta sonat aridum, knackt, Varro fr.: tale sonat populus, so erbraust ...
euhoe , Interj. (ευοι), ... ... , 255: euhoe Bacche, Verg. Aen. 7, 389 H.: euhoe Bacche! sonat, Ov. met. 4, 523: euhoe sonat, Ov. met. 6, 597: euhoe parce Liber, parce. Hor. ...
recino , ere (re u. cano), I) widertönen, widerhallen, A) intr.: in vocibus nostrorum oratorum recinit quiddam et resonat urbanius, Cic. Brut. 171: parra recinens, ihren hallenden Ruf hören lassend ...
īn-sono , sonuī, sonitum, āre, I) intr. ertönen, erschallen, erdröhnen, sich hören lassen, calamis, Ov.: Boreae spiritus alto insonat Aegaeo, Verg.: unda insonuit, Ov.: insonuit vento nemus, es dröhnte, ...
as-sono (ad-sono), āre, I) ... ... bei etwas tönen, tönend beistimmen, v. Echo, absol., reparabilis assonat echo, Pers. 1, 102: mit Dat., planxerunt Dryades; plangentibus assonat Echo, stimmt mit ein, Ov. met. 3, 507: quibus ...
... sich auf einem Instrumente hören lassen, spielen, citharā Iopas personat, Verg. Aen. 1, 741. – II) tr.: A) ... ... laut erschallen lassen, -rufen, schreien, a) übh.: haec personat ardens, Sil.: m. folg. Acc. ...
re-tinnio , īre, dagegenklingen, -tönen, illud est maius, quod in vocibus nostrorum oratorum retinnit et resonat quiddam urbanius, ein Klang u. Ausdruck liegt, der feinstädtischer lautet, Cic. Brut. 171: u. tr. – erklingen lassen, ...
2. intersitus , a, um, Partic. v. 1. intersero, w. s. inter-sono , āre, dazwischentönen, mediis intersonat Orpheus remigiis, singt mitten zwischen den Ruderern, Stat. Theb. 5, ...
Buchempfehlung
In der Nachfolge Jean Pauls schreibt Wilhelm Raabe 1862 seinen bildungskritisch moralisierenden Roman »Der Hungerpastor«. »Vom Hunger will ich in diesem schönen Buche handeln, von dem, was er bedeutet, was er will und was er vermag.«
340 Seiten, 14.80 Euro